روزی حضرت عیسی (ع)در مناجات با خداوند عرض کرد :خدایا می خواهم یکی از دوستان خود را به من معرفی کنی .خطاب رسید به فلان جا برو که یکی از دوستان ما زندگی می کند حضرت عیسی(ع) به آن مکان رفت ،پیرزنی را دید که نه چشم دارد و نه دست و پای سالم ولی ذکر زبانش (الحمدالله علی  نعمائه و الشکر علی الائه)بود.حضرت از حالت آن زن تعجب کرد و به نزدیک او رفت سلام کرد ،زن گفت علیک السلام یا روح ا... حضرت عیسی(ع) فرمود : ای زن تو هرگز مرا ندیده ای و نه چشم دیدن داری چگونه نام مرا به زبان جاری می کنی ،آن زن گفت:آن دوستی که تو را به سوی من فرستاده تو را نیز معرفی کرده است.حضرت عیسی(ع) فرمود:تو نه چشم داری،نه دست و پای سالم«پس برای چه به شکر الهی مشغول هستی؟عرض کرد :الحمد الله دلی ذاکر و زبانی شاکر و تنی صابر دارم و خداوند را از این جهت شکر می کنم که هر چی وسیله معصیت و گناه بوده از من گرفته اگر چشم داشتم ممکن بود به نا محرم نگاه کنم ،اگر دست داشتم ممکن بود به راه گناه بروم و این نعمت هایی است که خداوند به من داده و به هیچکس نداده. حضرت فرمود:چه کسی در این مکان به تو رسیدگی می کند ؟ آن زن گفت :آن کس که هفت آسمان به او تعلق دارد. حضرت فرمود:آرزوی تو در این عالم چیست؟زن گفت:دختری دارم به سن بلوغ رسیده گاهی او دل و فکرم را به خود مشغول می کند و از یاد خدا غافل می شوم و از خدا می خواهم این مشکل را حل کند که تا همیشه به یاد او باشم آری این است پاداش ذاکرین خداوند.پیامبر اکرم (ص)می فرماید : 1-هر جوانی که دنیا و آلودگی های آن را رها سازد و جوانی خود را به عبادت خداوند متوجه سازد خداوند پاداش هفتاد و دو صدیق را به او عطا نماید. 2-خداوند بر ملائکه فخر می کند به جوانی که اهل عبادت باشدو می گوید : نگاه کنید این جوان چگونه راحتی و خوشی خود را به خاطر من کنار گذاشته است